«Նամակներ նախագահին» շարքից.
Ռովշան Հաջիբեյլի
Հարգելի պարոն նախագահ.
Երկար մտածելուց հետո որոշեցի քեզ նամակ գրել։ Չնայած ձեր երկրում ինձ ասում են Covid-19, ես Ադրբեջան եմ եկել 2020 թվականին, ավելի ճիշտ՝ ինձ բերման են ենթարկել։ Ես ընկա ձեր պաշտոնյաների թակարդը. Ես նրանց չեմ ճանաչում, սա ինձ խորապես ցնցեց։ Անկեղծ ասած, ծնվելուց ի վեր շատ բան էի լսել ձեր հմայիչ երկրի մասին, և դրա համար անմիջապես ցանկացա գալ այս երկիր, հանդիպել նրա ժողովրդին և անձամբ ձեզ, որ երկար տարիների նախագահական փորձ ունեք։ Ափսոս, քո ժողովրդական ցանկությունը մնաց սրտումս, նույնիսկ թույլ չտվեցին մոտենալ քո ձեռքըվարին։ Այնուամենայնիվ, ես չէի տխրում, չէի վիրավորվում, չէի բարկանում, այստեղ ինձ որպես սիրելի հյուր դիմավորեցին, կարծես, աշխարհը տվեցին: Թեպետ ես չկարողացա հանդիպել քեզ, այլ կերպ ասած՝ Աստված օրհնի աղքատներին, ես նրանց հյուրն էի, բոլորն իմ առաջ բացեցին իրենց դռները…
Առաջին օրերին իմ գալուց խուճապի մատնված մարդիկ կային, հատկապես ձեր պաշտոնյաների մեջ՝ անվտանգության աշխատակիցներ։ Ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ ստացվեց։ Փաստորեն, շատ ժամանակ չպահանջվեց, մենք շուտով լեզու գտանք ձեր լեզվով։ Ինչ պատահեց, ինձ առաջ մղեցին, ամեն ինչ շպրտեցին վրաս, իսկ իմ գալուց հետո արգելեցին մուտքն ու ելքը երկիր։ Ոտքս ընկավ, անծանոթ մարդիկ ամեն օր հայտնվում էին հեռուստացույցով, դեմ առ դեմ խոսում էին իմ մասին, նախատում, բայց երբ ես մենակ էի, ինձնից չէին հրաժարվում հորթին լիզող կովից, ներողություն էին խնդրում իրենց ասածի համար։ իմ դեմքը, նրանք խոստովանեցին, որ նույնիսկ երազ չեն տեսել. Ոնց որ օպերատիվ շտաբը, ՏԱԲԻԲ-ը, ոստիկանությունը ինձ իրար մեջ բաժանել են։ Ես դեռ չեմ ապաքինվել, և մնացել եմ այստեղ, չեմ կարող հեռանալ։
Ձեր բանաստեղծական ժողովուրդն այս մասին ավանդույթ ունի.
Իսկական չինական հող,
Կուրծքս խաչաձև լեռնային է,
Ինչ է գալիս և ինչ է գնում
Ճանապարհները փակվա՞ծ են.
Անկեղծ ասած, ամեն անգամ, երբ լսում եմ այդ կատակաբանությունը, բարկանում եմ, կարծում եմ, որ այս հառաչանքի իրական պատճառը ես եմ, ուզում եմ հեռանալ։ Բայց ձեր ԲԺԻՇԿԸ, օպերատիվ շտաբը (մի կերպ ազատվեցի ոստիկաններից) չի հանձնվում, ասում է, որ ես դեռ կարիք ունեմ։ Այս հիմնարկի նախկին ղեկավար Ռամին Բայրամլին շատ ամուր կառչել էր ինձանից, ես կարծում էի, որ դա սիրուց է, բայց երբ նրան ազատեցիք աշխատանքից, ես գիտեի, որ խնդիր կա, և կարծում էի, որ շատ կթեթևանամ նրա հեռանալուց։ Չեղավ, իրեն փոխարինողն իրեն նման է, օձիքիցս բռնած։ Ես հասկանում եմ, որ ոչինչ չի փոխվում, երբ փոխում ես մարդկանց տեղը։ Մեկը կա, անունը չեմ նշի, ասում է՝ խնդիրը համակարգի մեջ է։ Երդվում եմ Աստծուն, համակարգի մասին ամեն ինչ նույնն է ամբողջ աշխարհում, Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպությունն էլ է դա հաստատում, գուլպաների գույնը կարող է տարբեր լինել, բաղադրությունը նույնն է, ինչ քոնը… տեսնում եմ, դու էլ ունես. դիվերսանտներ, սենց անիմաստ մտքեր են գալիս, ջուրը պղտորում են, էստեղ ասում են՝ չգիտեմ, ինչ-որ մեկի ջրաղացին ջուր են լցնում… Բայց էս 4 տարում, ինչ ապրում եմ, դեռ չեմ արել. կարողացել է հասկանալ, թե որն է այս ջրի և ջրաղացի խնդիրը: Եթե ջրաղացն ինչ-որ տեղ է, այնտեղ պետք է ջուր լինի, ինչո՞ւ պետք է այս սակավության ժամանակ չարչարվեն այստեղից ջուր բերել։ Ով մեր կողմից ջրաղաց է աշխատում, ջուրն ինքն է գտնում…
Պարոն նախագահ։
Ինձ էլ են զրպարտում, ասում են, որ ես շատ աղ չեմ, ավելին՝ զրպարտում են։ Մինչև երեկ (25.06.2023) նրանք ինձ են մատնանշում որպես ձեր երկրում ինչ-ինչ պատճառներով մահացած 10 հազար 282 մարդու պատճառ։ Ես ինձ մեղավոր եմ զգում դրա համար: Ճիշտն ասած՝ ափսոսում եմ, որ եկել եմ այստեղ։ Ինչպես գիտեք, ես եկել եմ մի երկրից, որի բնակչությունը ձեզանից բազմապատիկ է, դա Աստծո գործն է, ես չգիտեմ, թե ինչ մեղքի տերն եմ, որն ինձ ստիպում է տառապել այս վայրագություններից։ Երկու տարի է, ինչ աշխատում եմ, բայց չեմ կարողանում այստեղից դուրս գալ, ինչպես ասացիր այդ փակուղում, ճանապարհներս փակել են, ով գիտի, երևի հմայել են…
Դեռ մինչև այստեղ գալս ուշադիր հետևում էի ձեր ներքին և արտաքին քաղաքականությանը։ Աշխարհի ոչ մի երկիր, ոչ մի ղեկավար չունի այս քաջությունը, այս մարդասիրությունը, այս երկաթե բռունցքը: Այս նամակը գրում եմ քեզ՝ ապավինելով քո իմաստությանը։ Համոզված եմ՝ ինձ անպատասխան չեք թողնի, թողեք երկրից դուրս գամ, անիծեք հորս, եթե նորից այստեղ շրջվեմ։ Ձեր նախարարների կաբինետի օպերատիվ շտաբը՝ ԹԱԲԻԲ, ԱԶԱԼ, որ ճանապարհների փակումը առիթ տեսան ու Աստծո ոգով թանկացրին… Նրանք բոլորը ինձ մեղադրում են իրենց արածի համար, ինչ հիմար եմ ընկել. , Աստված ?!
Հարգելի պարոն նախագահ.
Ինչպես հիշում եմ, այն ատելությունը, որ որոշ մարդիկ ունեին իմ հանդեպ իմ առաջին այցելության ժամանակ, հետո վերածվեց սիրո։ Ես ընդունում եմ, որ այս մասշտաբի սեր չեմ տեսել այն երկրներում, որտեղ եղել եմ։ Եվս մեկ անգամ հասկացա ձեր երկրի անհամեմատելիությունը. Մինչ այլ երկրներ փորձում էին որքան հնարավոր է շուտ ազատվել ինձնից, դու բացեցիր ձեռքերդ, շոյեցիր գլուխս և ցանկություն հայտնեցիր ինձ երբեք բաց չթողնել երկար տարիների կարոտի նման։ Երբ հիշում եմ այս բաները, հիմա էլ եմ փշրվում։ Շատ շնորհակալ եմ այս ամենի համար, ես իմ սերն ու հարգանքն եմ հայտնում բոլոր նրանց, ովքեր նպաստել են իմ երկար մնալու այստեղ, երբեք չեմ մոռանա այս բարությունը, բայց ես ուղղակի ուզում եմ գնալ, այս երկրում ասում են, որ միայն դու գիտես ինչ անել. , երբ և ինչպես, ի սեր Աստծո, բացիր ճանապարհը, գնամ, թող գնամ…
Կանխավ շնորհակալություն և կրկին հարգանքներով՝ ձեր Covid-19։
