TAU-ի նախագահ պրոֆեսոր Արիել Պորատը կոչ է անում Իսրայելի կառավարությանը, ակադեմիային, ԶԼՄ-ներին և իսրայելական հասարակությանն ամբողջությամբ չվարանել Գազայում հումանիտար ճգնաժամը քննարկելու հարցում: Նա ասում է, որ այս ճգնաժամը բարձրացնում է որոշ խորը բարոյական հարցեր և կարող է քայքայել մեր բարոյական հյուսվածքը որպես ազգ: Ավելին, դա նպաստում է միջազգային ասպարեզում մեր մեկուսացմանը` պոտենցիալ խոչընդոտելով պատերազմի նպատակներին հասնելու մեր կարողությանը:
Պրոֆ. Պրոֆեսոր Պորատն ասաց. «Մենք դեռևս կռվում ենք դաժան պատերազմի դեմ, որը մեզ պարտադրվել էր վեց ամիս առաջ: Բոլորս անվերջ անհանգստացած ենք մեր պատանդների ու զինվորների, վիրավորների ու տարհանվածների համար։ Մենք դեռ չենք ուշքի եկել հոկտեմբերի 7-ի սարսափելի իրադարձություններից. և ես չգիտեմ դրանց արդյունքները, մենք երբևէ լիովին կվերականգնվենք:
«Մեր անհանգստության և վշտի մեջ մեզանից շատերը պարզապես չեն կարողանում լսել կամ մտածել ուրիշների ցավի մասին՝ Գազայի անմասն խաղաղ բնակիչների, այդ թվում՝ հազարավոր երեխաների տառապանքների մասին: Բայց մենք չենք կարող շարունակել մեր գլուխները թաղել ավազի մեջ։ Մենք ավելի ու ավելի շատ տեղեկություններ ենք ստանում Գազայում կատարվողի մասին, ներառյալ որոշ սարսափելի պատկերներ, և մենք այլևս արտոնություն չունենք աչք փակելու իրավիճակի վրա, կարծես դա մեր խնդիրը չէ:
«Մի սխալվեք. Գազայում այս պահին տեղի ունեցող սարսափելի իրադարձությունների հիմնական պատասխանատվությունը կրում է ՀԱՄԱՍ-ը։ ՀԱՄԱՍ-ն էր, որ ոչնչացրեց մեզ. ՀԱՄԱՍ-ն է, որ դժվարություններ է բերում սեփական ժողովրդին: Սակայն ՀԱՄԱՍ-ի անհերքելի մեղքը մեզ չի ազատում պատասխանատվությունից։
«Բազմաթիվ հարցեր կան Գազայում զարգացող հումանիտար ճգնաժամի վերաբերյալ։ Նախ՝ ազգովի մեր բարոյական պատասխանատվության հարցը։ Սա բոլոր տեսակի լրացուցիչ հարցեր է առաջացնում, բայց գոնե մի բան չի կարելի վիճարկել՝ ոչ մի վերջ, որքան էլ կարևոր լինի, չի կարող արդարացնել բոլոր միջոցները։ Հարցն այն է, թե ինչպես և որտեղ գծել գիծը. և եթե մենք արդեն անցել ենք այն, ինչպե՞ս կարող է վնասը վերականգնվել: Սա առանցքային հարց է, որը, կարծում եմ, պետք է լուծվի:
«Բայց սա միակ հարցը չէ։ Ոմանք կարծում են, որ Գազայում հումանիտար ճգնաժամը կարող է օգնել հասնել պատերազմի նպատակներին։ Իմ աշխարհականի կարծիքով՝ ճիշտ հակառակն է։ Բավական է տեսնել և զգալ Իսրայելի աննախադեպ լեգիտիմացումը ողջ աշխարհում, այդ թվում՝ մեր ամենահավատարիմ դաշնակիցների շրջանում։ Այսպիսով, հարց է առաջանում. հումանիտար ճգնաժամի շարունակությունն ընդհանրապես որևէ նպատակի ծառայո՞ւմ է։ Ինչպես նախկինում ասացի, կասկածում եմ:
Մեկ այլ շատ մտահոգիչ խնդիր է լրատվամիջոցների դերն այս հարցում։ Իսրայելական ազատ լրատվամիջոցները, կարծես, որոշել են թաքցնել մեզնից՝ Իսրայելի քաղաքացիներից, Գազայից եկած սարսափելի պատկերները, որոնց ամբողջ աշխարհն ամիսներ շարունակ ենթարկվում է: Հարցն այն է, թե ինչու են դա անում լրատվամիջոցները: Հնարավոր բացատրություններից մեկն այն է, որ նրանք փորձում են պահպանել մեր ներկայումս ոչ այնքան բարձր տրամադրությունը, կամ փորձում են չվնասել մեր ոգին ավելին, քան անհրաժեշտ է: Մեկ այլ բացատրություն էլ այն է, որ նրանք հասկացել են, որ Գազայի նկարները վատ են իրենց վարկանիշի համար. ինչու՞ դիտողներին ցույց տալ նկարներ, որոնք պարզապես չեն ցանկանում տեսնել: Ինչ էլ որ լինի պատճառը, շատ իսրայելցիների մտքում դիսոնանս կա իրենց ապրած իրականության և իրականության միջև, որում նրանք ապրում են: Որոշ ժամանակ ես նույնպես մեղավոր էի իրական իրականությունից կտրված լինելու մեջ։ Բայց ինչպես ասացի, մենք այլևս արտոնություն չունենք աչք փակելու և ձևացնելու, թե Գազայի հումանիտար ճգնաժամը գոյություն չունի, եթե չտեսնենք դրա զարգացումը:
«Բայց կա մեկ այլ, ավելի կարևոր խնդիր՝ ի՞նչ է անում այս հումանիտար ճգնաժամը մեզ՝ որպես ազգի և որպես անհատի։ Ես նկատի ունեմ այս ճգնաժամը և այն վնասն ու բարոյական կոռուպցիան, որը մենք կրել ենք այն ճիշտ կառավարելու ձախողման հետևանքով։ Առաջիկա տարիներին շատ դժվար կլինի հաղթահարել այս բարոյական վնասը։
«Երբ մենք վերջապես հայտարարեցինք, որ կազմակերպում ենք այս համաժողովը, կային մարդիկ, ովքեր կարծում էին, որ դեռ ժամանակը չէ Գազայում հումանիտար ճգնաժամը քննարկելու համար։ Ոմանք կարծում էին, որ մենք պետք է գործ ունենանք այլ հարցերի հետ, և այդ մյուս հարցերն իսկապես շատ կարևոր են: Բայց եթե նույնիսկ այս կամ այն պատճառով այդ մասին խոսելը հանրաճանաչ չէ, մենք չենք կարող անտեսել հումանիտար ճգնաժամը։ Դա այն է, ինչ մենք անում ենք ակադեմիայում: Սա այն է, ինչ մենք անում ենք Թել Ավիվի համալսարանում: Բարդ հարցերը մենք քննարկում ենք բաց և անկեղծ։ Եթե մենք դա չանենք այստեղ, որտե՞ղ է դա արվելու»:
