Հնդկական թղթակից
Արևը մի փոքր ձգվում է հորիզոնից վեր կամ ներքև, իսկ բարձր լեռները մուգ ստվերներ են գցում:
Մինչ այժմ ոչ ոք ոտք չի դրել այս ամբողջովին խորհրդավոր տարածքում։
ՆԱՍԱ-ի տվյալներով՝ Լուսնի հարավային բևեռը լի է «առեղծվածով, գիտությամբ և ինտրիգներով»։
Զարմանալի չէ, որ կա այսպես կոչված տիեզերական մրցավազք Լուսնի հարավային բևեռ հասնելու համար:
Այս շաբաթ Հնդկաստանը նախատեսում է Լուսնի հարավային բևեռի վրա վայրէջք կատարել Chandrayaan-3 կոչվող մարսագնացը:
(Ռուսական «Լունա-25» տիեզերանավը, որը սպասվում էր, որ առաջինը դա կանի, կիրակի օրը բախվել է Լուսնին):
Հնդկաստանը նաև ծրագրում է Ճապոնիայի հետ համատեղ Լուսնի բևեռի հետախուզման (Lupex) առաքելություն իրականացնել մինչև 2026 թվականը՝ «Լուսնի մութ կողմը» (խնդրի տակ գտնվող ստվերային շրջանները) ուսումնասիրելու համար:
Ինչու՞ է Լուսնի հարավային բևեռը առանձնանում որպես գիտական գրավիչ ուղղություն:
Դրա հիմնական պատճառը գիտնականները կապում են ջրի հետ։
NASA-ի Lunar Reconnaissance Orbiter-ի կողմից հավաքված տվյալները, որոնք պտտվում են Լուսնի շուրջ 14 տարի, ցույց են տալիս, որ որոշ խոշոր խառնարաններ, որոնք միշտ մութ են, պարունակում են ջրային սառույց, որը կարող է աջակցել մարդկությանը:
(Քանի որ լուսինը չունի բավարար ձգողականություն մթնոլորտը պահպանելու համար, վակուում է առաջանում, և արդյունքում ջուրը կարող է գոյություն ունենալ որպես պինդ կամ գոլորշի)
Հնդկաստանի «Չանդրայան-1» լուսնային առաքելությունն առաջին անգամ այնտեղ ջրի ապացույցներ է գտել 2008 թվականին:
«Ջրային սառույցի առկայությունը կամ արտադրությունը դեռ պարզ չէ։ Այսինքն՝ կա՞ն ջրային ռեսուրսներ, որոնք կարելի է տնտեսապես արդյունահանել»,- ասում է ԱՄՆ Նոտր Դամի համալսարանի մոլորակային երկրաբանության պրոֆեսոր Քլայվ Նիլը։
Գիտնականներն ասում են, որ Լուսնի վրա ջուր գտնելու հեռանկարը շատ առումներով հուզիչ է:
