Այսօր «Բաքվի հեռուստատեսությամբ» «Արևմտյան Ադրբեջանի խրոնիկա» նախագծի շրջանակներում հեռարձակվել է լրագրող Ասգար Իբրահիմովի հեղինակած «Կյանքի պատմություն» հաղորդաշարի հերթական թողարկումը։
«Ռեպորտաժ»-ը տեղեկացնում է, որ «Հայերը մեզ թուրք անվանեցին ու 10 կոպեկ չտվեցին» հաղորդումը նվիրված է Արեւմտյան Ադրբեջանի Գոյչայի շրջանի Ճամբարակի շրջանի Գարագայա գյուղի բնակչուհի Վալիդա Աղամալիեւայի կյանքի պատմությանը։
Նա ասաց, որ ինտելեկտուալ ընտանիքում է ծնվել, մանկությունն ու ավագ դպրոցը շատ լավ են անցել. «Սարերից ազնվամորու հավաքում էինք, անտառ էինք գնում վառելափայտ կտրելու, չիլին-ծառ, հինգ քար էինք խաղում։ Ճամբարակի (Կրասնոսելո) թաղամասում ֆիզիկայի օլիմպիադայում մանուկ հասակում բախվեցինք հայության նենգ քաղաքականության հետ։ Նրանց վերաբերմունքը մեր նկատմամբ լավ չէր»։
Վ.Ագամալիևան ասաց, որ այժմ կարոտում է գյուղի աղբյուրները, բլուրները, մարգագետիններն ու այլ տեսարժան վայրերը և ասաց, որ կցանկանար, որ իր մանկությունը լիներ, ուսուցիչներն ու հայրը ողջ լինեին. , իմ գյուղը։ Նրանք ինձ շատ ծանոթ են։ Այն վայրը, որտեղ մարդ ծնվում է, շատ հարազատ է»։
Նրա խոսքով, հայերը շատ հուզիչ օրեր են ապրել վերջին տեղահանության ժամանակ. «Իրադարձությունները սկսվել են 1988թ. Երեխաներս, ծնողներս, սկեսրայրս, սկեսուրս, հարազատներս՝ բոլորը գյուղում էին։ Մերոնք ստիպված են եղել հեռանալ այնտեղից 1989 թվականի դեկտեմբերին։ Սառնամանիքը տարավ լեռնային ճանապարհներով ոտաբոբիկ եկածների ոտքերը։ Հայերը խլել են գյուղի մարդկանց հարստությունը. Մերոնք բարձեցին բեռնատարի մեջ ու ուղարկեցին Գադաբե։ Ճանապարհին հայերը քարեր են նետել նրանց վրա։ Երեխաների գլուխները ծածկված են, որպեսզի քարերը չհարվեն նրանց։ Քարն էլ է հարվածել մորս թեւին. Շատ ցավալի օրեր ենք ունեցել. Տարիներ են անցնում, բայց մենք չենք մոռանում դրանք։ Ես չեմ մոռանում իմ գյուղը, ոչ իմ գյուղի անտառները, ոչ գետը, ոչ ճանապարհները։ Այս պահին այդ տները քարտեզի պես աչքիս առաջ են։ Եթե գնամ այդ գյուղը, նախ կարոտի գերեզմաններին կայցելեմ։ Կկանգնեմ Թեփեբասի վրա ու կնայեմ մեր գյուղին։ Շատ ցավալի է խոսելը։ Հայրենիքի կարոտը շատ վատ ու շատ դժվար բան է»։
Նա վստահություն հայտնեց, որ ի վերջո վերադառնալու է հայրենիք. «Մեր հրամանատարը, մեր նախագահը «երկաթե բռունցքով» խփեց ու ազատագրեց մեր հողերն ու Ղարաբաղը։ Հուսանք՝ կվերադառնանք Գոյս։ Թող Աստված տա բոլոր նրանց, ովքեր կարոտ են իրենց հայրենիքին: Նրանք մեր հողն են եղել անհիշելի ժամանակներից։ Այն վայրերը, որոնք ընդմիշտ մերն են, հավանաբար, ի վերջո մերը կլինեն։ Ես շատ վստահ եմ դրանում, ինձ շատ հարմարավետ է, և հուսով եմ, որ մեր տարիքի մարդիկ, ովքեր ծնվել են այնտեղ, բախտ կունենան վերադառնալ այնտեղ»:
Հիշեցնենք, որ «Արևմտյան Ադրբեջանի տարեգրություն» նախագծի նպատակն է պահպանել և հանրահռչակել մեր պատմական և հնագույն հողերի անվանումը, ինչպես նաև հայերի կողմից ադրբեջանցիների տեղահանումը, տեղանուններ, որոնք գոյություն են ունեցել այդ տարածքներում, բայց դրանց անվանումները եղել են. ջնջված, ստորգետնյա և մակերևութային նյութական մշակույթի անհամար օրինակներ՝ հնագույն բնակավայրեր, նեկրոպոլիսներ, թմբեր, ամրոց, պալատ և ամրակայման մնացորդներ, քարավանատներ, կամուրջներ, դամբարաններ, խաչքարեր, ձիերի և խոյի արձաններ, տաճար, եկեղեցի, մզկիթ, դահիճներ և օջախներ, և համաշխարհային հանրությանը փոխանցելով այն փաստերը, որոնք հաստատում են, որ տարածքը զուտ օղուզ-թուրքական բնակավայր է։
Նաև այն, ինչ ասաց նախագահ Իլհամ Ալիևը Արևմտյան Ադրբեջանի մասին. «20-րդ դարի սկզբի քարտեզը ևս մեկ անգամ ցույց է տալիս, որ Արևմտյան Ադրբեջանը Ադրբեջանի պատմական հողն է, քաղաքների և գյուղերի անունները ադրբեջանական ծագում ունեն, և մենք շատ լավ գիտենք. լավ, որ ադրբեջանական ժողովուրդը պատմության ընթացքում ապրել է այսօրվա Հայաստանի տարածքում։ Հիմա հիմնական խնդիրն այն է, որ դրա մասին իմանա նաև համաշխարհային հանրությունը»,- իր կարծիքի հիման վրա Արևմտյան Ադրբեջան համայնքի պատրաստած վերադարձի հայեցակարգից բխող խնդիրների առաջմղումն է։
Բացի այդ, այն պետք է լուսավորի պատմաբանների և հետազոտողների մտքերը Արևմտյան Ադրբեջանի մասին, տեղահանված մարդկանց կյանքի պատմությունը:
Հաղորդումը հեռարձակվել է նոյեմբերի 24-ին՝ ժամը 19:30-ին, Բաքվի հեռուստատեսության եթերում և YouTube-ի ալիքով։
Աղբյուր.Հաշվետվություն
