Քերին Գեյլի և Սերխիո Գերալնիկի համար «Յունայթեդ Հացալահ»-ում կամավոր լինելը ի սկզբանե եղել է նրանց հարաբերությունների անբաժանելի մասը:
«Ես Ալիային պատրաստեցի մոտ 30 տարի առաջ և նորից ամուսնացա Սերխիոյի հետ մոտ վեց տարի առաջ», – ասաց Գեյլը: «Մեր առաջին հանդիպման ժամանակ նա ինձ ասաց, թե որքան կարևոր է իր համար կամավորությունը, և որ ես ինքս կհետաքրքրվեմ կամավորությամբ զբաղվել»:
Ինչպես երկրի մեծ մասում, հոկտեմբերի 7-ին էլ Մոդիինում բնակվող զույգն արթնացել է ազդանշանների ձայնից։
Լույսեր և փրկարարներ. Նվիրե՛ք կյանք փրկող օր >>
Նրանք շուտով հաղորդագրություն ստացան United Hatzalah-ից՝ խնդրելով լինել բարձր զգոնության: Քիչ անց, Մոդիի գլխավոր բուժաշխատողն ահազանգեց WhatsApp-ի տեղական խմբերին, որ նրանք փնտրում են հատուկ հավաստագրված շտապօգնության վարորդի, ինչպիսին Սերխիոն է՝ մեքենան դեպի հարավ վարելու համար:
«Նրանք նաև ամբողջական անձնակազմ էին փնտրում, ուստի ես Սերխիոյին ասացի, որ նա կարող է գնալ, քանի դեռ ես նրա հետ գամ», – հիշում է Գեյլը: «Պետք է խոստովանեմ, որ չգիտեի, թե ինչի ենք հանդիպելու»։
Մի քանի րոպեի ընթացքում զույգը հագավ շաբաթօրյա հագուստը և պատրաստվեց հեռանալ:
«Վերջին պահին ես գնացի մեր մառան՝ տեսնելու, թե արդյոք ուտելիք ունե՞նք բերելու մեզ հետ, բայց այն ամենը, ինչ ես գտա, քաղցրավենիքի տոպրակներից մնացած կոնֆետների փաթեթներից էր, որոնք պատրաստել էի իմ թոռների համար՝ նշելու Սիմչաթ Թորան: Գեյլն ասաց. «Ես նրանց հետս տարա»։
Երբ նրանք հասան հարավ, նրանց հանդիպած տեսարանը սարսափելի էր։
«Ճանապարհը պատված էր դիակներով», – ասաց Գեյլը:
Առաջին հիվանդը, որին նրանք տարհանել են, երիտասարդ զինվոր էր՝ հրազենային ծանր վնասվածքներով։
«Նրա վրա կրակել են գլխի հետևի մասում, նա թոքերի վրա անցք ուներ, որը շնչառության լուրջ խնդիրներ էր առաջացնում, իսկ ձեռքը ծիծաղելի անկյան տակ էր»,- պատմել է Գեյլը։ «Մի քանի շաբաթ առաջ մեզ ասացին, որ զինվորի ընտանիքը փնտրում է անձնակազմին, որը տարհանել է նրան, և մենք նորից գնացել ենք նրան տեսնելու։ Ինձ համար հրաշք էր այս երիտասարդին նորից տեսնելը։ «Նա, հավանաբար, երբեք ամբողջությամբ չի ապաքինվի վնասվածքներից, բայց կապրի»։
Զույգը ամբողջ օրը մեքենայով վարել է վիրավորներին տարհանելու համար և ականատես է եղել ահաբեկիչների կողմից իրականացված վայրագություններին։
«Երբեմն մենք շտապօգնության մեքենայի ետնամասում երկրորդ հիվանդին էինք վերցնում», – ասաց Գեյլը: «Ճանապարհը նման էր մահվան ճանապարհի խոչընդոտի».
«Ինձ անընդհատ հարցնում էին, թե ինչու է շտապօգնության մեքենան այդքան սայթաքում»,- հիշում է Գերալնիկը։ «Չհասկացան, որ չի կարելի ուղիղ ճանապարհով վարել՝ առանց մարմնին, մեքենային կամ այլ բանին բախվելու»։
Մի պահ անձնակազմը խնամում էր փոքր երեխաներ ունեցող երկու ընտանիքի անդամներին՝ համոզվելու, որ նրանք լավ են, երբ ազդանշանները միացան:
Աջակցեք մեր Հանուկայի հերոսներին: Ահա թե ինչպես >>
«Ամենուր հնչում էին հրթիռներ, կրակոցներ, ազդանշաններ, ծուխ, իսկ երեխաները հիստերիայի մեջ էին, հեկեկում էին և լացում», – ասաց Գեյլը: «Հանկարծ հիշեցի, որ սառնաշաքարներ ունեմ ու տվեցի երեխաներին։ Նրանք դադարեցին լաց լինել։ Ես տատիկ եմ, գիտեմ, որ ինչ էլ պատահի, երբ երեխային բլիթ ես տալիս, նրա դեմքը լուսավորվում է»։
Գիշերից հետո Կարինն ու Սերխիոն եկան տուն։
«Կինս ցնցուղ մտավ»,- հիշում է Գերալնիկը։ «Մի քանի րոպե անց նա ինձ ասաց, որ արյուն չի հոսում, բայց նրա վրա արյուն չկա։ Դեռ ներծծված արյունով, որը մենք տեսել ու շոշափել էինք այդ օրը, ես հասկացա, թե նա ինչ զգաց։ Ես կապ հաստատեցի Հացալայի հետ, և նրանք համոզվեցին, որ հոգե-տրավմայի թիմից ինչ-որ մեկը խոսեց մեզ հետ՝ օգնելու մեզ հասկանալ, թե ինչ է կատարվում և ավելի լավ վարվել դրա հետ»:
The Jerusalem Post-ը հպարտ է, որ համագործակցում է United Hatzalah on the Lights and Life Savers նախագծի հետ՝ հարգելու հոկտեմբերի 7-ի Հանուկայի կոտորածի հերոսներին: Այցելություն՝ աջակցելու ազգի առաջին արձագանքողներին www.jpost.com/lifesavers2023.
