Սա տեղի ունեցավ 100 օր հետո Իսրայելի մոտ 250 քաղաքացի կար Առևանգվել է ՀԱՄԱՍ-ի կողմից և տարվել Գազա։ 121 հոգի վերադարձել և ցուցմունք տվել է չափազանց դժվար է լսել.
Երբ ես աղջիկ էի, ծնողներս ինձ սովորեցնում էին, թե ինչպես պետք է գիտակցել վտանգները. ձեռքերդ մի՛ մտցրու էլեկտրական վարդակների մեջ, մի՛ խոսիր անծանոթ մարդկանց հետ, միշտ աջ ու ձախ նայիր մինչև ճանապարհն անցնելը: Ոչ ոք ինձ՝ մեզ, չի պատրաստել, թե ինչպես գոյատևել ՀԱՄԱՍ-ի գերության մեջ:
Այդ օրվանից ես չեմ կարող դադարել ինքս ինձ հարց տալ՝ եթե ինձ գերեվարեին ՀԱՄԱՍ-ը, ո՞րը կլիներ իմ ամենամեծ պայքարը: Կարո՞ղ է դա լինել մահվան վախը: Մի վայր, որտեղ իմ առջև կանցնի իմ ամբողջ կյանքը։ Վախ, որը հայտնի է միայն ատրճանակով գլխին:
Ի՞նչ վախ։
Թերևս սովի մշտական վախ. վախ երբեք չիմանալու, թե երբ է գալու հացի հաջորդ կտորը: Ես հավանաբար սովից կմեռնեի։
Բռնություն և բռնության վախ. Մտավախություն, որ նրանք ինձ կվնասեն, կվնասեն, և գուցե հղիանան։ Գաղտնիության բացակայության վախ. Վախ, որ ինձ կնայեն։
Ինչպե՞ս կարող եմ ցնցուղ ընդունել և գնալ զուգարան: Իսկ եթե ես ունենամ իմ դաշտանը: Կհետևե՞ն ինձ, երբ քնեմ։
Մենակության վախ. Վախ մթությունից, թնդանոթների մռնչյուն, երբ գիշերը դրսում մենակ ես:
Մտավախություն ստորգետնյա վանդակում թակարդում մնալու և եթե օդը սպառվի: Վախ, որ ինձ կսպանեն ու կթաղեն մի տեղ, որը ես երբեք չեմ գտնի։ Ուղեղքս կորցնելու վախ։
Ինչպե՞ս հիշեի, թե քանի օր է անցել:
Վանդակի վախ. Ոչ մի կենդանի էակ արժանի չէ բանտարկվել վանդակում, ընդհատակում:
Վախ և անհանգստություն իմ թողած ընտանիքի համար: Նրանց կյանքը կործանվե՞լ է։ Վախենալով, որ գուցե նրանք ինձ ամբողջովին մոռացել են։ Ինձ համար չեն կռվի, ու ես հավերժ գերի կլինեմ։
Հավանաբար, իմ ամենամեծ վախը կլինի հույսը կորցնելը:
Լիաթ Բել Սոմմերը պատանդների ընտանիքների և անհայտ կորածների շտաբի ֆորումի խոսնակն է:
