Երկուշաբթի՝ մայիսի 13-ին, ազդանշանները կրկին կհնչեն՝ նշելու Յոմ Հազիկարոն՝ Իսրայելի զոհված զինվորների և ահաբեկչության զոհերի հիշատակի օրը՝ բացելով հազարավոր մարդկանց վերքերը, որոնք ցնցված են հոկտեմբերի 7-ի սարսափելի ջարդից և շարունակվող պատերազմից: ՀԱՄԱՍ. Շիրա Մարկ-Հարիֆի համար այս օրը խորհրդանշում է կորստի և ցավի անվերջանալի շրջանը, որը նա կրել է ավելի քան ութ տարի:
Աջակցություն Իսրայելի ահաբեկչության զոհերին >>
2016 թվականին, 24 տարեկան հասակում, Շիրան երկու երեխաների մայր էր, ապրում էր Հար Հևրոնում՝ շրջապատված մեծ, ներառական ընտանիքով, 9 քույր ու քույրերով և սիրող ծնողներով, երբ նրա ամբողջ աշխարհը քանդվեց: 2016 թվականի հուլիսի 1-ին Շիրայի հայրը՝ ռաբբի Միկի Մարկը, իր մեքենան վարում էր 60-րդ երթուղիով իր կնոջ և երկու երեխաների հետ, երբ ահաբեկիչները կրակ բացեցին՝ սպանելով Միկին և վիրավորելով Շիրայի մորն ու երկու քույրերին: Նրա մայրը գլխուղեղի լուրջ վնասվածք է ստացել, իսկ երկրորդ ամենամեծ երեխան՝ Շիրան, ստանձնել է իր չորս կրտսեր եղբայրների ու քույրերի հիմնական խնամողի դերը:
Կյանքը գլխիվայր շուռ եկած և մոր հետ վեց երեխաներին խնամելու անհնարին գործի առաջ Շիրան սկսեց կորցնել իրեն:
«Հայրս իմ ամբողջ աշխարհն էր, բայց քանի որ ես ավելի քան 21 տարեկան էի, ես ընկա ճաքերի միջով», – ասաց Շիրան Յոմ Հազիկարոնից անմիջապես առաջ՝ հավելելով, որ բացի իր հիմնական աջակցությունից՝ որպես խնամատար ծնողի և էմոցիոնալ թերապիայի, նա ոչ մի աջակցություն չունի: Իսրայելի կառավարությունը «OneFamily»-ի աջակցության շնորհիվ ես զգացի, որ ինչ-որ մեկը այնտեղ է, որպեսզի ստուգի ինձ, զգալ կապված ինձ, և այս համայնքն օգնեց ինձ կառուցել ամուր բարեկամություն, որը կտևի ողջ կյանքի ընթացքում»:
Հիմնադրվել է 2001 թվականին Մարկ և Շանտալ Բելցբերգների կողմից և ոգեշնչված նրանց դստեր կողմից՝ Սբարոյի մահապարտ ահաբեկչությունից հետո, OneFamily-ն գնում է այնտեղ, որտեղ մյուսները չեն գնացել՝ միավորելով Իսրայելի ահաբեկչության զոհերին մեկ, ազգային, ինքնապահով ընտանիքում: Շիրայի համար, ինչպես 2001 թվականից ի վեր կազմակերպության կողմից աջակցվող ավելի քան 7200 ընտանիքներ, դա օգնեց նրան նորից գտնել իրեն:
Աջակցություն Իսրայելի ահաբեկչության զոհերին >>
Հասկանալով ահաբեկչության զոհերի ընտանիքների հուզական բարդությունը՝ OneFamily-ն աստիճանաբար նախաձեռնեց դիմել Շիրային և նրա քույրերին ու քույրերին՝ նախ հաճախելով իր հոր շիվային, ապա զարգացնելով նոր հարաբերություններ, որը ժամանակի ընթացքում դարձավ կենտրոնական ուժ: Սա թույլ տվեց Մարկի ընտանիքին շարունակել ապրել։
«Սկզբում պարզապես քաոս էր»,- հիշում է նա։ «Ես պատկերացում չունեի, թե ինչի կարիք ունեմ, բայց OneFamily-ն կապի մեջ էր և տրամադրում էր մեզ անհրաժեշտ ամեն ինչ»:
«Ես և մայրս սկսեցինք Երուսաղեմ գնալ կերամիկայի դասերի և ահաբեկչության զոհերի այլ ընտանիքների հետ խմբակային գործունեության», – ասում է Շիրան՝ բացատրելով, որ մայրը շարունակում է ամեն շաբաթ Գոլանի բարձունքներում գտնվող իրենց նոր տնից երկու ժամ Երուսաղեմ ճանապարհորդել։ նա նույնպես կերամիկայի ոչ մի դաս չի բաց թողնում: «Նրանք իսկապես տեսնում են ձեզ և տալիս մեզ ուժ, շնչառություն և կապ ավելի լայն համայնքի հետ»:
Հոր մահից ընդամենը երկուսուկես տարի անց, աներևակայելի ողբերգություն նորից տեղի ունեցավ, երբ Շիրայի ավագ եղբայրը՝ Շլոմին, զոհվեց ճանապարհատրանսպորտային պատահարի հետևանքով, երբ 2019 թվականին աշխատանքի էր գնում վարչապետի գրասենյակ:
«Ամենադժվարն այն է, որ իմ կյանքում ամեն ինչ քանդվեց, կամաց-կամաց նորից հավաքվեց, հետո նորից քանդվեց: Թեև սգի մեջ շրջապատված եք ընտանիքով, այնուամենայնիվ ձեզ միայնակ եք զգում: Ինչ-որ բան ազատում է ուրիշների կողքին լինելու մեջ, ովքեր նույն ցավն են ապրում», – բացատրում է Շիրան՝ դեռևս ժպտալով աներևակայելի ողբերգության դեմքին՝ շնորհիվ այն աջակցության, որը նա շարունակել է ստանալ OneFamily-ի միջոցով ութ տարիների ընթացքում:
«Իմ կրտսեր քույրերի և եղբոր երեխաների համար OneFamily-ն ամենաազդեցիկ բանն է եղել իրենց կյանքում», – ասում է նա: «Նրանք մեծ աջակցություն ունեն և շատ ընկերներ են ձեռք բերել, նրանք մասնակցել են ամառային ճամբարների և շաբաթօրյակների, և ես գիտեմ, որ դա այն վայրն է, որտեղ նրանք կարող են կիսվել բաներով, որոնք այլ տեղ չէին կարողանա կիսվել: Դա նման է տան, մի վայր, որի վրա միշտ կարող ես հույս դնել»:
Հոկտեմբերի 7-ի հարձակումներին հաջորդող օրերին Շիրայի ընդհանուր ցավը ստիպեց նրան վերցնել իր մասնագիտական փորձը որպես կլինիկական սոցիալական աշխատող՝ աջակցելու Կիբուց Քֆար Ազայի համայնքին, միայն թե նորից քանդի նրա կյանքը, ինչպես իր կրտսեր եղբայրը՝ Փեդայան: Հոկտեմբերի 31-ին Գազայում հրթիռակոծության հետևանքով զոհվել է Գիվատի բրիգադի դասակի հրամանատարը։
Աջակցություն Իսրայելի ահաբեկչության զոհերին >>
«Միգուցե դա այն պատճառով է, որ ես այդքան տարիներ վշտացել եմ, բայց ես կարողացել եմ ճանաչել ինձ այդ ամենի միջով», – ասում է Շիրան:
«Անցյալ շաբաթ ես օրերով լաց էի լինում, բայց գիտեմ, որ դա նորմալ է», – ավելացնում է Շիրան մայիսի 12-ին Երուսաղեմի միջազգային համաժողովների կենտրոնում OneFamily-ի ամենամյա Հիշատակի օրվա արարողության ժամանակ:
Շիրան, ով լինելու է ներկայացված բանախոսներից մեկը, կիսվում է, որ OneFamily համայնքը ամեն տարի ավանդույթ ունի նստել գարեջուրով, երբ անդամները ծիծաղում և լաց են լինում որպես հիշողություն, մխիթարում են միմյանց և ապահով տեղ են ապահովում իրենց բարդ զգացմունքները մշակելու համար: Օրը կրկին բացում է թարմ վերքերը, որոնք զգացել են միլիոնավոր մարդիկ ամբողջ աշխարհում:
Մինչ OneFamily-ն ահաբեկչության դեմ պայքարում ազգային աջակցության մոդել է ստեղծում, արևմտյան շատ երկրներ չկիսող դաժան իրականությունն այն է, որ ահաբեկչության զոհերի ցուցակում ավելի քան 60,000 իսրայելցիների ավելացումը, վիճակագրորեն, հազարավորներին կթողնի ճեղքերից: Շիրան կլիներ առանց կազմակերպության անմիջական արձագանքի:
Այս հոդվածը գրվել է OneFamily-ի հետ համատեղ:
